Door: Margaretha Coornstra

“In mijn werk als geestelijk verzorger in een verpleeghuis zie ik dat dementie vaak moeilijker is voor de naaste omgeving dan voor de zieke zelf die meestal vredig in zijn of haar stoel zit” – let s.v.p. even goed op het woord ‘vaak’, wat wil zeggen: niet altijd. ter aanvulling op Elsje: ook ik ken verhalen over dementie-patiënten die zich weliswaar hun functieverlies niet (meer) realiseren, maar het cognitieve vermogen van een 1 à 2-jarige hebben overgehouden en de hele dag in hun stoel zitten te gillen van angst. Of lees het eerste hoofdstuk van Marianne Fredriksson’s ‘Anna, Hanna en Johanna.’ Waarmee ik stellig níet wil zeggen dat die mensen dus maar een spuitje moeten hebben! Maar zoals mensen met Down-syndroom niet altijd voldoen aan het clichébeeld van het ‘blijde mongooltje’ (ik heb ook een klinisch-depressieve ‘Downer’ gezien), zo is ook dementie niet altijd gelijk aan een behaaglijke vergetelheid. Voor het overige onderschrijf ik de teneur van Suurmonds betoog.